منبع:حریـم مکتبــــــ
شب آخرین حامی!
شب عمو! شب برادرزاده!
شب عبدالله..
امشب باید از گودال گفت تا به روضه رسید!
امشب باید سری به کوی یتیمی بزنیم! سری به گودال… سری به قتلگاه…سری به خیمه…
سری به تل… سری به آغوش عمو..
آه عجب شب جانسوزی چه کنم با این همه غم!
لال میشوم و از قتلگاهت چیزی نمیگویم…
” دست عمه را رها کرد و سوی عشق پرواز کرد!
نه به خدا سوگند عمویم را تنها نمیگذارم”
از درد تو تمام تنم تیر می کشد
وقتی عدو به روی تو شمشیر می کشد
طاقت ندارم این همه تنها ببینمت
وقتی که چله چله کمان تیر می کشد
این بغض جانستان که تو بی کس ترین شدی
پای مرا به بازی تقدیر می کشد
ای قاری همیشه ی قرآن آسمان
کار تو جزء جزء به تفسیر می کشد
این که ز هر طرف نفست را گرفته اند
آن کوچه را به مسلخ تصویر می کشد
برخیز ای امام نماز فرشته ها
لشگر برای قتل تو تکبیر می کشد
عمو حسین!
مرا ببخش در آتش فراق شعله ور شدم
مرا ببخش میان قتلگاه دردسر شدم
مرا ببخش به خاطر صدای کودکانه ام
میان نعره ها چه بی اثر شدم
ببخش اگر فقط به قد یک نفس برای تو سپر شدم!
ولی تو حق بده به من میان خیمه گاه خون جگر شدم
چگونه زنده باشم و ببینم از دو چشم خود دوباره بی پدر شدم
ببین در چشمشان اشک محن را بـبـین بر پـیکر آن ها کفن را،
بـرای جــان فشانی در منـایـت بده رخصت دو اسماعیل من را
این بار نوبت عشق بازی زینب(سلام الله علیها) شد…
دو دسته گلش را سپید پوش کرد…
سپید پوش کرد تا با سرخی خونشان سپید رویش کنند…
دسته گل هایش را به میدان میفرستد تا نبینند…
تا نبینند بی کس شدن مادر را، کوفه را، شام را، بازار یهودی ها را…
تا نبینند آنچه حسن(علیه السلام) سال ها پیش دیده…
«عونم، محمدم! مبادا صدایم کنید… نمیتوانم شرمندگی برادر را ببینم…»
دید پرپر شدند، اما باز،
جز تب بندگی عشق نداشت،
پای از خیمه ها برون ننهاد،
تاب شرمندگی عشق نداشت…
آری، رسم این خانواده این چنین است:
زینب شرمنده حسین، حسین شرمنده زینب، عباس شرمنده…
برای آنـــکه نـبـیـنم شــرم مـادرتان
میان این همه لبخند دست و پا نزنید
منبع:حریـم مکتبــــــ
این گریه با گریه همیشه متفاوت است ، این گریه ،
گریه ای نیست که به سادگی آرام بگیرد و به زودی پایان پذیرد .
انگار نه خرابه که شهر شام را بر سرش گذاشته است این دختر سه ساله …
فقط خودش که گریه نمیکند ، با مویه های ( گریه و زاری کردن )
کودکانه اش همه را به گریه می اندازد و ضجه همه را بلند میکند .
تو ناگهان از سجاده کنده میشوی و به سمت سجاد علیه السلام می دوی ، او رقیه سلام الله علیها
را در آغوش گرفته و به سینه چسبانده ، مدام بر سر و روی او بوسه میزند و تلاش میکند که
با لحن شیرین پدرانه و برادرانه او را آرام کند ، اما موفق نمی شود …
تو بچه را از آغوشش میگیری و به سینه می چسبانی و از داغی سوزنده ی تن کودک وحشت میکنی :” رقیه جان !! دخترم ، نور چشمم ، به من بگو چه شده عزیز دلم ، بگو که در خواب چه دیده ای ،
تو را به جان بابا حرف بزن “
رقیه علیها سلام بریده بریده می گوید :
بابا خودش به من گفت که بیا !!
را چنان به گریه می اندازد که خرابه یکپارچه گریه و ضجه میشود ، و صدا به کاخ یزید لعنة الله میرسد
سر پدر را به خرابه بیاورند ……
رقیه سلام الله علیها خود را به روی سر می اندازد ، می نشیند ، بر میخیزد ، دور سر میچرخد ،
به سر نگاه میکند ، بر سر و صورت میکوبد ، خم میشود ، زانو میزند ، سر را در آغوش میگیرد ،
می بوید ، می بوسد ، خون سر را با دست و صورت و مژگان خود می سترد ، اشک میریزد ، ضجه میزند ،
صیحه میکشد ، مویه میکند ، روی می خراشد ، … شکوه میکند ، دلداری میدهد ، اعتراض میکند ،
تسلی می طلبد ، و … خرابه را و جان همه خراباتیان را به آتش میکشد …
و رقیه سلام الله علیها آرام می گیرد…
منبع:حریـم مکتبــــــ
وقتش رسیده کوفیان را خبر کنید
دارد صدای قافله از دور می رسد
بنی هاشم !
زینب علیها سلام را با احترام پیاده اش کنید که اینجا کربلاست …
جایی که به انتظار سرنیزه ها پایان میدهد و سرخی خاکش غم را به آسمان ها می برد
تا غروبش غم انگیز ترین غروب تاریخ باشد …
آنگاه که دنیا زینت مردمان شود هیچ بعید نیست که زره و شمشیر به بیعت با امام خویش رود ،
آری حقیقت است احوال کوفیان در قبال امام …
خون امام در عوض چند کیسه زر ؟!!!!
اصحاب عاشورایی بشتابید که رسول خاتم انتظارتان را میکشد ؛
ای آنانکه شهادت را أحلی من العسل یافته اید بشتابید تا احیای دین با خون شما رونق بگیرد
خیمه ها به پاشد ، خیمه عباس ، بیدار ترین مرد این شبها هم همینطور ؛ که خیمه ی او
آرامشی ست بر دل رباب …
آرامشی ست بر کودکان حرم …
ازاین به بعد ماه حرم آفتاب باش عباس جان مراقب این با حجاب باش
این دختران من که بیابان ندیده اند در عمر خویش خار مغیلان ندیده اند
یک لحظه هم ز خیمه طفلان جدا نشو جان رباب از دم گهواره پا نشو
توهستی و اهالی این خیمه راحتند در زیر سایه ات همه در استراحتند
یک پیره زن فقط به سفیرت پناه داد
ماندم چه شد تعارف و اصرارهایشان ؟
اینجا سر برادر تو شرط بسته اند
غوغا شده میان کماندارهایشان ….
مسلم تو را فریاد میزند …
دارالاماره آخرین مقصد سفیرتوست و آخرین بی
حرمتیِ حرمت شکنان در حق من …
مسلم ، تنها پریشانِ شهر ، نفسش برید از بی وفایی این کوفیان …
پریشانیم !
نه از برای خودم و نه از ترس جانم ، بلکه در غم گرد و غباری ست
که کوفه برایت به راه انداخته ….
غمِ وحدتِ این کوفیان ، برای کشتنت ؛ کشت مرا و مچاله کرد قلبم را…
هراسانم ، از رونق گرفتن بازار شمشیرها ، رقابت کماندارها و اینانی که بر دامانشان
پراست از سنگ ریزه ها …
سر نیزه های کوفه تشنه ی پیکر توست ، عطشِ غارتِ اینان ،
آنقدری هست که پیرهنت رابر تنشان اندازه کنند !!!
آنقدری هست که برای غارت خلخال و روسری ،
خرجین ها بخرند و برای اسارت اهل حرمت ، ریسمان ها ببافند …
افسوس که کیسه های زر ، ریخت زهرش را …
افسوس …
برگرد که بر بهارمان میخندند
یک عده به حال زارمان میخندند
انقدر نبودنت به طول انجامید
دارند به انتظارمان میخندند
( اللهم عجل الولیک الفرج )
منبع:آبیِ فیروزه ای
********************
بـه گـرد کعبـه می گـردی پریشان کـه وی خود را در آنجا کرده پنهان
اگــر در کعبــه می گـــردد نمـایـان پس بگرد تا بگردی بگرد تا بگردی
در اینجا باده مینوشی ، در آنجا خرقه می پوشی ، چرا بیهوده میکوشی
در اینجا مـــــردم آزاری ، در آنجا از گنـــــــــــــه عاری ، نمی دانم چه پنداری
در اینجــا همـــدم و همسایــــه است در رنــج و بیمــاری
تو آنجا در پی یاری
چــه پنـــداری کجــــا وی از تـــو می خواهـد چنین کــاری
چه پیغــامـــی که جــز بــا یــک زبــــان گفتـــن نمی داند
چه ســلطانی که جــز در خـــانـــه اش خفتــن نمی داند
چه دیداری که جز دینار و درهم از شما سفتن نمی داند
به دنبال چه می گردی که حیرانی
خـرد گم کرده ای شاید نمی دانی
همـــای از جــــان خـــود سیری کـــه خـــامـــوشی نمی گیـــری
لبت را چون لبــــان فرخی دوزند تو را در آتش اندیشه ات سوزند
هــــــــزاران فتنـــــــه انگیـــــــزند تــــو را بـــر سر در میخانه آویزند
********************
روز عرفه، روزی است که خداوند توبه داوود و آدم (ع) را قبول فرمود. در عظمت و بزرگی روزعرفه و قبولی توبه در آن، همین روایت بس که امام صادق(ع) فرمود: من لم یغفر له فی شهر رمضان لم یغفر له الی قابل الّا ان یشهد عرفه؛ کسی که در ماه رمضان بخشیده نشود، برای او بخششی، (در مواقع دیگر سال) نخواهد بود جز اینکه در عرفه حاضر باشد.
در خبری از رسول خدا(ص) است که فرمود: در ذی الحجه شبی است که آن سیّد شبهاست و آن شب ابراهیم خلیل است و در این شب خدای تعالی توبه داوود را قبول کرد و آن شب عرفه است. هر که در این شب عملی کند از عبادت، او را مزد صد و هفتاد سال عبادت دهند و دعایش را اجابت کنند.
عرفه آمد و من باز مصفا نشدم،
حاجی معتکف یوسف زهرا نشدم،
همه گشتند سفید و دل من هست سیاه
باز هم شکرکه پیش همه رسوا نشدم !