شب هشتم محرم الحرام

حماسه از چشم‏های تو آغاز می‏شود در روزی داغ و خون‏آلود .

رشادت یعنی «تو» ؛ وقتی که در رکاب پدر ، تار و پود حادثه را شمشیر زدی
امروز می‏آیی ؛ عَلَم عشق بر دوشت ، 

با نشانه‏ای از آن سوی آسمان ، و زمین با خنده‏های نخستینت ، شکفتن آغاز می‏کند

در وجودت تکه‏ای از بهشت جا مانده است ؛ 

آن گونه که از چشمانت عطر یاسی عجیب می‏ راود .

روشنای چهره‏ات با اُفق‏های دور و درخشان نسبت دارد. 

ریشه‏ات از مقدم‏ترین رودخانه آب می‏خورد.

نخل‏ها، پیش قامتت کوچک می‏نمایند، ای بزرگِ دوست داشتنی!
نامت از دهان زمین نمی‏افتد.
آزادگی، دوست دیرینه تو، خورشید، همبازی کودکی‏ات و عشق ،

 همسفره همیشگی توست.

قبایل عرب از گندمزار شجاعت تو نان می‏خورند.
پرندگان، چشم بر قانون رهایی‏ات دوخته‏اند.
می‏آیی و پنجه در پنجه کوه می‏افکنی و فرو می‏ریزی‏اش.
می‏آیی و از جای گام‏های سپیدت، درختانی از آینه قد می‏کشند.
بر اسب که می‏نشینی، بارانی از ستاره باریدن می‏گیرد.
مهتاب، امواج نگاه توست که بر دامن آسمان می‏ریزد.
تو علی اکبری؛ علوی سیرت و محمّدی صورت.
آئینت جوانمردیست. صدایت، لرزه بر اندام آنان می‏اندازد 

که نفس‏های شیعه را بریده بریده می‏خواهند.

در آغوش باران زاده شده‏ای و از سینه بهار، شیر نوشیده‏ای.
از عشیره گل سرخی و از تبار آفتاب.
کوهستان‏ها، هوای پاک نفس‏هایت را به عاریت گرفته‏اند.
شاعرانه‏ترین واژه‏ها، شعر بلند حماسه‏ات را سرودن نمی‏توانند. 

محرم در محرم تصویر تابناک توست که بر صفحه خونرنگ عاشورا می‏درخشد.

لب‏های ترک خورده‏ات، سال‏هاست فرات را سر در گریبان نگه داشته است.
صفحات آن ظهر سرخ را که ورق می‏زنم، 

ردّ نگاه‏های پر هیبت توست که بر جا میخکوبم می‏کند. تو اردیبهشت فصل‏های جهانی.

خاکستری‏ترین روزها را خورشید کلامت به تپش وا می‏دارد.
امروز می‏آیی و ما فانوس‏های عاشقی در دست، میلاد خجسته‏ات را نور می‏پاشیم.
می‏آیی و چکاوکان روشنی، روز آمدنت را به ترانه می‏نشینند و رودهای زمین ،

 بهار آمدنت را آواز می‏خوانند.

منبع:حریـم مکتبــــــ

شب چهارم محرم الحرام

ببین در چشمشان اشک محن را         بـبـین بر پـیکر آن ها کفن را،

بـرای جــان فشانی در منـایـت          بده رخصت دو اسماعیل من را

این بار نوبت عشق بازی زینب(سلام الله علیها) شد…

دو دسته گلش را سپید پوش کرد…

سپید پوش کرد تا با سرخی خونشان سپید رویش کنند…

دسته گل هایش را به میدان میفرستد تا نبینند…

تا نبینند بی کس شدن مادر را، کوفه را، شام را، بازار یهودی ها را…

تا نبینند آنچه حسن(علیه السلام) سال ها پیش دیده…

«عونم، محمدم! مبادا صدایم کنید… نمیتوانم شرمندگی برادر را ببینم…»

دید پرپر شدند، اما باز،

جز تب بندگی عشق نداشت،

پای از خیمه ها برون ننهاد،

تاب شرمندگی عشق نداشت…

آری، رسم این خانواده این چنین است:

زینب شرمنده حسین، حسین شرمنده زینب، عباس شرمنده…

برای آنـــکه نـبـیـنم شــرم مـادرتان

میان این همه لبخند دست و پا نزنید

منبع:حریـم مکتبــــــ

میلاد آقا،امام رضا(ع)...

میلاد نور...

ـــــمبــــارکـــــــ


دلم شکسته ، دلم را نمی خری آقا!؟
 مرا به صحن بهشتت نمی بری آقا!؟
 اگر چه غرق گناهم ولی خبر دارم...
تو آبروی کسی را نمی بری آقا

کاش منم این روزا میطلبیدی...

مرآ بخآطـــــــــر اینکه دوستتــــ دآرم , زخم زبـــــــــآن می زنند ...

امآم خآمنــــــــه ای!

مرآ بخآطـــــــــر اینکه دوستتــــ دآرم , زخم زبـــــــــآن می زنند ...

بگذآر هرچــــــــــه می خوآهنــــــــد بگوینـــــــــد

به اینکــــــــه آن دنیــــــــآ مرآ در صفـــــ عآشقآنتـــــ قرآر دهنــــد می ارزد

بخــــــدآ می ارزد

بخــــــدآ می ارزد

... دیوآنـــــــه نیستـــــــم !

فقط و فقط طوری “خآص” که دیگـــــــران نمیتواننـــد "...."

تــــــو رآ “دوستـــــ” دارم

... و چه سآده لوح انـــــــــد آنآن کــــــه می پندآرنــــــــد

کـــــه اگر عکس تو رآ به دیوآر هآی خآنــــــــه ام آویختــــــــه ام

برای "...." استـــ !!!

و نمیدآننـــــــــد که من دیوآر هـــــــــآی زندگی،

وخآنــــــــه ام رآ

به عکس زیبآی تــــــــــو آویختــــــــه ام....

+ الماس اگر چه از همه جواهرها شفاف تر است. سخت تر نیز هست.ماندن در صف عاشورایی امام عشق تنها با یقین مطلق ممکن است. و ای دل ! تو را نیز از این سنت لا یتغیر خلقت گریزی نیست. نپندار که تنها عاشوراییان را بدان بلا آزموده اند و لا غیر.صحرای بلا به وسعت همه تاریخ است.

خون دادن برای خمینی زیباست…
اما خون دل خوردن برای خامنه ای از آن زیباتر است.(شهید آوینی)

مهربانی ساده است...

مهربانی ساده است، ساده تر از آنچه فکرش را بکنی ؛
کافی است به خودت ایمان داشته باشی و به معجزه مهر ...

کافی است به دستهایت فرمان دهی تا به جای تنبیه ،
آرام بر سر کودک سرکش کشیده شوند و موهایش را قلقلک دهند ...

کافی است به چشم هایت بیاموزی که چشم آیینه روح است ،
و عشق و مهربانی را می توان با نگاه در تمام عالم پراکند ...

کافی است به دلت یادآوری کنی همیشه دل هایی هستند
که درد امانشان را بریده و احتیاج به همدلی دارند ...

کافی است به گوشهایت یاد دهی که می توانند سنگ صبور باشند ،
حتی اگر صبوری سنگین شان کند ...

کافی است یاد بگیری انسان بودن فقط زنده بودن نیست ؛
باید زندگی کرد ،

و زندگی چیزی جز مهربانی و عشق ورزیدن به آفریده های خداوند نیست ...