شب پنجم محرم الحرام

شب آخرین حامی!

شب عمو! شب برادرزاده!

شب عبدالله..

امشب باید از گودال گفت تا به روضه رسید!

امشب باید سری به کوی یتیمی بزنیم!  سری به گودال… سری به قتلگاه…سری به خیمه… 

سری به تل… سری به آغوش عمو..

آه عجب شب جانسوزی چه کنم با این همه غم!

لال میشوم و از قتلگاهت چیزی نمیگویم…

” دست عمه را رها کرد و سوی عشق پرواز کرد!

نه به خدا سوگند عمویم را تنها نمیگذارم”

از درد تو تمام تنم تیر می کشد

وقتی عدو به روی تو شمشیر می کشد

طاقت ندارم این همه تنها ببینمت

وقتی که چله چله کمان تیر می کشد

این بغض جانستان که تو بی کس ترین شدی

پای مرا به بازی تقدیر می کشد

ای قاری همیشه ی قرآن آسمان

کار تو جزء جزء به تفسیر می کشد

این که ز هر طرف نفست را گرفته اند

آن کوچه را به مسلخ تصویر می کشد

برخیز ای امام نماز فرشته ها

لشگر برای قتل تو تکبیر می کشد

عمو حسین!

مرا ببخش در آتش فراق شعله ور شدم

مرا ببخش میان قتلگاه دردسر شدم

مرا ببخش به خاطر صدای کودکانه ام

میان نعره ها چه بی اثر شدم

ببخش اگر فقط به قد یک نفس برای تو سپر شدم!

ولی تو حق بده به من میان خیمه گاه خون جگر شدم

چگونه زنده باشم و ببینم از دو چشم خود دوباره بی پدر شدم

منبع:حریـم مکتبــــــ