ای داغدار اصلی این روضه ها بیا

ای داغدار اصلی این روضه ها بیا

صاحب عزای ماتم کرب و بلا بیا

تنها امید خلق جهان یابن فاطمه

ای منتهای آرزوی اولیاء بیا

بالا گرفته ایم برایت دو دست را

ای مرد مستجاب قنوت و دعا بیا

فهمیده ایم با همه دنیا غریبه ای

دیگر به جان مادرت ای آشنا بیا

از هیچکس به جز تو نداریم انتظار

بر دستهای توست فقط چشم ما بیا

هفته به هفته می گذرد با خیال تو

پس لا اقل به حرمت خون خدا بیا

بیش از هزار سال تو خون گریه کرده ای

ای خون جگر ز قامت زینب بیا

عرض ارادت کم ما را قبول کن

امسال هم محرم ما را قبول کن

شب دهم محرم الحرام

آن روز …

روزی که شاه شهیدان ز زین فتاد

آری که پایه های سماء بر زمین فتاد

روزی که زاده زهرا بخون نشست

از خاتم رسول مکرم نگین فتاد

روزی که آفتاب تیره و تار و خراب شد

آندم که روی خاک امام مبین فتاد

روزی که گفت عقیله به خالقش

یا رب قبول بهرِ تولای  دین فتاد

روزی که ناله زهرا بلند شد

آنسان که صیحه روح الامین فتاد

یارب چه لحظه ی سختی به عمه رفت

روزی که شاه شهیدان ز زین فتاد

شاعر : حاج سعید عسگری

 

منبع:حریـم مکتبــــــ

شب نهم محرم الحرام

سلام ، ای سقای تشنه لب !

ای پسر ام ‏البنین!
سلام ، ای عموی آب ها !

و ای اسوه برادری و ایثار و وفا !
سلام ، ای پشت و پناه حسین !

ای حامی و هم رکاب ولایت !

ای بهترین اسوه ی پیروی از امامت  !
ای که تنها بهانه آمدنت این بود که عشق ، در روز مبادا تنها نماند .

 ای که بودنت ، رنج ‌های اباعبدالله را کم می‌کرد و رشته‌های 

غم پیشانی ابا عبدالله به لبخند تو گسسته می شدند !

عباس جان !

از تو که مى‏ نویسم ، تمام کلمات خیس ‏اند و

 در سکوت یاد تو ، چیزى جز دریا نمی ‏گذرد .

اى ایستاده‏ ترین دریا ! مشک خالى‏ ات ، اشتیاق تمام آب‏هاى

 جهان را برانگیخته است تا قطره ‏قطره تو را فریاد کنند .

امروز ، کتاب عاشورا را که ورق مى‏زنى ، با مقدمه عباس آبرو مى‏ گیرد

 تا بلندترین شعر خون ، به نام تو سروده شود و

 به امضاى حسین علیه‏ا سلام برسد .

بوسه مى‏ زنم بر دستانى که از مسیر فرات برگشت 

تا نمایش وفا را در قلب هر مسلمان ، به تعزیه بنشیند ؛ 

از آن روز ، تمام رودها سراسیمه پى تو مى‏ گردند .

اما این بار میخواهم از زبان خودت بنویسم ، 

بنویسم از لحظه ای که مشک بر دوش میرفتی تا ندای العطش طفلان حرم را اجابت کنی :

“” … دعا کنید تا برمى ‏گردم ، غنچه سرخ دهان شش ماهه 

، در هجوم بادهاى داغ و سوزان پرپر نشود

 و ماهى خنده بر لب‏هاى خشک سه ساله ، از بى‏آبى نمیرد .

سایه ‏بان خسته خیمه اگر کمى طاقت بیاورد و نشکند ،

 براى دخترکان آفتاب نشین ، ترانه ‏باران مى‏ آورم 

و بوسه‏ هاى داغ عقیله قبیله بر تن تب‏دار سجاد علیه‏السلام را به خنکاى نسیم مى‏سپارم .

دعا کنید تا برمى‏ گردم ، مشک‏ هاى خالى به غارت نرود و تازیانه‏ ها ،

 لب‏هاى تشنه را به جاى آب ، به خون میهمان نکنند .

 و آب مشک من به خاموشى سینه ‏هاى سوخته برسد ، نه به دامن‏هاى آتش گرفته .

لالایى مرغان دریایى را در گوش گهواره ناآرام بخوانید تا گلوى عطشناک ،

 با تیر سه شعبه سیراب نشود !

دعاکنید تا برمى‏ گردم ، حسین علیه‏السلام تشنه لب پا به گودال قتلگاهش نگذاشته باشد

 و کاسه آب من ، زودتر از خنجر قاتل به گلوى او برسد !

اما اگر برنگشتم ، چشم‏هایم را به خاک علقمه بسپارید ؛ 

چشمه‏اى جوانه خواهد زد ؛ از اشک‏هایى که در چند قدمى فرات، بر خاک حسرت ریخت!

منبع:حریـم مکتبــــــ

شمر زمانه ات را بشناس . . . !

پاسخ حاج احمد پناهیان به "سخنان رئیس جمهور در زنجان" درباره کربلا : 

باید یک جایزه به آقای رئیس جمهور بدهند

که توانست از عاشورا و کربلا درس مذاکره در بیاورد!

اگر یک نفر از زنجانی ها و کسانی که سخنرانی را شندیدند باور کند

و نسبت به جنگ حسین بن علی با یزید تردید در ذهن شان ایجاد شود،

والله العظیم قسم گوینده ی سخن درخون حسین شریک است.

 کلیپ صوتی

حجم : ۲٫۰۶ مگابایت

منبع:http://4khande.blogfa.com/

شب هشتم محرم الحرام

حماسه از چشم‏های تو آغاز می‏شود در روزی داغ و خون‏آلود .

رشادت یعنی «تو» ؛ وقتی که در رکاب پدر ، تار و پود حادثه را شمشیر زدی
امروز می‏آیی ؛ عَلَم عشق بر دوشت ، 

با نشانه‏ای از آن سوی آسمان ، و زمین با خنده‏های نخستینت ، شکفتن آغاز می‏کند

در وجودت تکه‏ای از بهشت جا مانده است ؛ 

آن گونه که از چشمانت عطر یاسی عجیب می‏ راود .

روشنای چهره‏ات با اُفق‏های دور و درخشان نسبت دارد. 

ریشه‏ات از مقدم‏ترین رودخانه آب می‏خورد.

نخل‏ها، پیش قامتت کوچک می‏نمایند، ای بزرگِ دوست داشتنی!
نامت از دهان زمین نمی‏افتد.
آزادگی، دوست دیرینه تو، خورشید، همبازی کودکی‏ات و عشق ،

 همسفره همیشگی توست.

قبایل عرب از گندمزار شجاعت تو نان می‏خورند.
پرندگان، چشم بر قانون رهایی‏ات دوخته‏اند.
می‏آیی و پنجه در پنجه کوه می‏افکنی و فرو می‏ریزی‏اش.
می‏آیی و از جای گام‏های سپیدت، درختانی از آینه قد می‏کشند.
بر اسب که می‏نشینی، بارانی از ستاره باریدن می‏گیرد.
مهتاب، امواج نگاه توست که بر دامن آسمان می‏ریزد.
تو علی اکبری؛ علوی سیرت و محمّدی صورت.
آئینت جوانمردیست. صدایت، لرزه بر اندام آنان می‏اندازد 

که نفس‏های شیعه را بریده بریده می‏خواهند.

در آغوش باران زاده شده‏ای و از سینه بهار، شیر نوشیده‏ای.
از عشیره گل سرخی و از تبار آفتاب.
کوهستان‏ها، هوای پاک نفس‏هایت را به عاریت گرفته‏اند.
شاعرانه‏ترین واژه‏ها، شعر بلند حماسه‏ات را سرودن نمی‏توانند. 

محرم در محرم تصویر تابناک توست که بر صفحه خونرنگ عاشورا می‏درخشد.

لب‏های ترک خورده‏ات، سال‏هاست فرات را سر در گریبان نگه داشته است.
صفحات آن ظهر سرخ را که ورق می‏زنم، 

ردّ نگاه‏های پر هیبت توست که بر جا میخکوبم می‏کند. تو اردیبهشت فصل‏های جهانی.

خاکستری‏ترین روزها را خورشید کلامت به تپش وا می‏دارد.
امروز می‏آیی و ما فانوس‏های عاشقی در دست، میلاد خجسته‏ات را نور می‏پاشیم.
می‏آیی و چکاوکان روشنی، روز آمدنت را به ترانه می‏نشینند و رودهای زمین ،

 بهار آمدنت را آواز می‏خوانند.

منبع:حریـم مکتبــــــ

شب هفتم محرم الحرام

 

علی اصغر من !

کودک زیبای من!

ای که با وجود کوچکیت حجت بزرگی بودی بر بی دینی یزیدیان 

و برهان قاطعی بودی بر بی وجدانی و قساوت قلب آنان .

در واقع تو خود حجت اکبر بودی هرچند نامت علی اصغر بود …

تو قیامت کبری بودی ، تو محشر بر پا کردی با کوچکیت .

 کربلا بدون تو ، بدون خون گلوی نازنینت ، تا قیامت تشنه می ماند و در حسرت .

عاشورا بدون تو ناتمام بود ، تو حجت را بر یزیدیان تمام کردی …

ای علی اصغرم !

بنازم استقامتت را !

زمانی که حرمله ی ملعون به طرفت نشانه رفت ، چه حالی داشتی ؟؟؟

ای عزیز مادر !

چه نجوا می کردی ؟؟؟

چه خوب دست و پایت را گم نکردی و به روی خود هم نیاوردی !؟؟

زمانی که تیر آن ملعون گلوی نازنینت را شکافت ، فریاد نزدی تا دشمن شاد شود . 

گریه هم نکردی تا دل بابا به درد آید ؛ یعنی فرصت نشد ،

 مگر گلوی بچۀ شش ماهه چقدر تحمل تیر به این بزرگی را دارد ! 

من در صحنۀ نبرد نبودم ولی می گویند آن ملعون 

دردمنشانه با تیر سه شعبه گلوی کوچکت را درید ! اما توفقط لبخند زدی ،

 لبخندی که دل فرشتگان را آب کرد وهمۀ آنان را آماده کرد 

تا خون گلوی نازنینت را که پدر به آسمان پاشید بگیرند 

و در این کار از هم سبقت گرفتند تا در قیامت شاهد باشند 

و شهادت دهند که تو در رکاب امام زمانت جان فشانی کردی 

و مقاومت کردی و با جرعه ای آب اسیر این دنیا نشدی …

اللهم العن اول ظالم ظلم حق محمد و آل محمد

یا باب الحوایج !!!

ای آبرو مند نزد خدا و ای شهید معصوم کربلا ،

 اینک یاریمان کن که ما اثیر دنیای فانی نشویم 

و در این آخرالزمان ، که در دعای افتتاح می خوانیم 

و غیبة ولینا ، و کثرة عدونا ، و قلة عددنا ، و شدة الفتن بنا ، 

امام زمان خود را به ثمنی بخس نفروشیم و یاریش کنیم …

منبع:حریـم مکتبــــــ

شب ششم محرم الحرام

فارق از دنیا و قیل و قالش

حتی فراموش می کنم دردهای خود را

از ششمین شام محرم چشمهایم خیره مانده

به صحنه ای از شب عاشورا …

گویی حسین نوشته ی برادرش را سر تسلیم فرود آورده

و قاسم عهدی می بندد که حلاوتش عسل را از طعم انداخته و عطرش مشک را از اعتبار.

او راهی میدان می شود تا ازرق را به زیر بکشد که بدانند شیر بچه حسن نیز جمل می افکند.

آه ایکاش قلم می شکست و قتل صبر را ادا نمی کرد…

اگر گوشهایت را تیز کنی خواهی شنید صدای حسن را 

که از روضه ی جنان قاسم را صدا می زند :

رو سفیدم کردی پدر!

منبع:حریـم مکتبــــــ

شب پنجم محرم الحرام

شب آخرین حامی!

شب عمو! شب برادرزاده!

شب عبدالله..

امشب باید از گودال گفت تا به روضه رسید!

امشب باید سری به کوی یتیمی بزنیم!  سری به گودال… سری به قتلگاه…سری به خیمه… 

سری به تل… سری به آغوش عمو..

آه عجب شب جانسوزی چه کنم با این همه غم!

لال میشوم و از قتلگاهت چیزی نمیگویم…

” دست عمه را رها کرد و سوی عشق پرواز کرد!

نه به خدا سوگند عمویم را تنها نمیگذارم”

از درد تو تمام تنم تیر می کشد

وقتی عدو به روی تو شمشیر می کشد

طاقت ندارم این همه تنها ببینمت

وقتی که چله چله کمان تیر می کشد

این بغض جانستان که تو بی کس ترین شدی

پای مرا به بازی تقدیر می کشد

ای قاری همیشه ی قرآن آسمان

کار تو جزء جزء به تفسیر می کشد

این که ز هر طرف نفست را گرفته اند

آن کوچه را به مسلخ تصویر می کشد

برخیز ای امام نماز فرشته ها

لشگر برای قتل تو تکبیر می کشد

عمو حسین!

مرا ببخش در آتش فراق شعله ور شدم

مرا ببخش میان قتلگاه دردسر شدم

مرا ببخش به خاطر صدای کودکانه ام

میان نعره ها چه بی اثر شدم

ببخش اگر فقط به قد یک نفس برای تو سپر شدم!

ولی تو حق بده به من میان خیمه گاه خون جگر شدم

چگونه زنده باشم و ببینم از دو چشم خود دوباره بی پدر شدم

منبع:حریـم مکتبــــــ

شب چهارم محرم الحرام

ببین در چشمشان اشک محن را         بـبـین بر پـیکر آن ها کفن را،

بـرای جــان فشانی در منـایـت          بده رخصت دو اسماعیل من را

این بار نوبت عشق بازی زینب(سلام الله علیها) شد…

دو دسته گلش را سپید پوش کرد…

سپید پوش کرد تا با سرخی خونشان سپید رویش کنند…

دسته گل هایش را به میدان میفرستد تا نبینند…

تا نبینند بی کس شدن مادر را، کوفه را، شام را، بازار یهودی ها را…

تا نبینند آنچه حسن(علیه السلام) سال ها پیش دیده…

«عونم، محمدم! مبادا صدایم کنید… نمیتوانم شرمندگی برادر را ببینم…»

دید پرپر شدند، اما باز،

جز تب بندگی عشق نداشت،

پای از خیمه ها برون ننهاد،

تاب شرمندگی عشق نداشت…

آری، رسم این خانواده این چنین است:

زینب شرمنده حسین، حسین شرمنده زینب، عباس شرمنده…

برای آنـــکه نـبـیـنم شــرم مـادرتان

میان این همه لبخند دست و پا نزنید

منبع:حریـم مکتبــــــ

شب سوم محرم الحرام

اما امشب … انگار ماجرا فرق میکند

این گریه با گریه همیشه متفاوت است ، این گریه ، 

گریه ای نیست که به سادگی آرام بگیرد و به زودی پایان پذیرد .

انگار نه خرابه که شهر شام را بر سرش گذاشته است این دختر سه ساله … 

فقط خودش که گریه نمیکند ، با مویه های ( گریه و زاری کردن )

 کودکانه اش همه را به گریه می اندازد و ضجه همه را بلند میکند .

تو هنوز بر سر سجاده ای ، که از سر بریده حسین علیه السلام می شنوی که : خواهرم دخترم را آرام کن !!

تو ناگهان از سجاده کنده میشوی و به سمت سجاد علیه السلام می دوی ، او رقیه سلام الله علیها

 را در آغوش گرفته و به سینه چسبانده ، مدام بر سر و روی او بوسه میزند و تلاش میکند که

 با لحن شیرین پدرانه و برادرانه او را آرام کند ، اما موفق نمی شود …

تو بچه را از آغوشش میگیری و به سینه می چسبانی و از داغی سوزنده ی تن کودک وحشت میکنی :

” رقیه جان !! دخترم ، نور چشمم ، به من بگو چه شده عزیز دلم ، بگو که در خواب چه دیده ای ،

 تو را به جان بابا حرف بزن “

رقیه علیها سلام بریده بریده می گوید :

بابا،، سر بابا را دیدم که در طشت بود و یزید لعنة الله بر لب و دندان او چوب میزد !! 

بابا خودش به من گفت که بیا !!

گریه او ، بی تابی او و ضجه های او همه کودکان و زنان خرابه نشین را و سجاد علیه السلام 

را چنان به گریه می اندازد که خرابه یکپارچه گریه و ضجه میشود ، و صدا به کاخ یزید لعنة الله میرسد

یزید که می شنود دختر سه ساله حسین علیه السلام به دنبال پدر است ، دستور میدهد 

سر پدر را به خرابه بیاورند ……

ورود سر بریده امام به خرابه انگار تازه اول مصیبت است !!

رقیه سلام الله علیها خود را به روی سر می اندازد ، می نشیند ، بر میخیزد ، دور سر میچرخد ، 

به سر نگاه میکند ، بر سر و صورت میکوبد ، خم میشود ، زانو میزند ، سر را در آغوش میگیرد ، 

می بوید ، می بوسد ، خون سر را با دست و صورت و مژگان خود می سترد ، اشک میریزد ، ضجه میزند ،

 صیحه میکشد ، مویه میکند ، روی می خراشد ، … شکوه میکند ، دلداری میدهد ، اعتراض میکند ، 

تسلی می طلبد ، و … خرابه را و جان همه خراباتیان را به آتش میکشد …

 و رقیه سلام الله علیها آرام می گیرد…

منبع:حریـم مکتبــــــ

شب دوم محرم الحرام

وقتش رسیده کوفیان را خبر کنید 

دارد صدای قافله از دور می رسد 

بنی هاشم !

زینب علیها سلام را با احترام پیاده اش کنید که اینجا کربلاست …

جایی که به انتظار سرنیزه ها پایان میدهد و سرخی خاکش غم را به آسمان ها می برد

 تا غروبش غم انگیز ترین غروب تاریخ باشد …

آنگاه که دنیا زینت مردمان شود هیچ بعید نیست که زره و شمشیر به بیعت با امام خویش رود ،

 آری حقیقت است احوال کوفیان در قبال امام …

خون امام در عوض چند کیسه زر ؟!!!!

اصحاب عاشورایی بشتابید که رسول خاتم انتظارتان را میکشد ؛

ای آنانکه شهادت را أحلی من العسل یافته اید بشتابید تا احیای دین با خون شما رونق بگیرد 

خیمه ها به پاشد ، خیمه عباس ، بیدار ترین مرد این شبها هم همینطور ؛ که خیمه ی او 

آرامشی ست بر دل رباب …

آرامشی ست بر کودکان حرم …

ازاین به بعد ماه حرم آفتاب باش                عباس جان مراقب این با حجاب باش        

این دختران من که بیابان ندیده اند              در عمر خویش خار مغیلان ندیده اند

یک لحظه هم ز خیمه طفلان جدا نشو       جان رباب از دم گهواره پا نشو

توهستی و اهالی این خیمه راحتند           در زیر سایه ات همه در استراحتند

منبع:حریـم مکتبــــــ

شب اول محرم الحرام

یک پیره زن فقط به سفیرت پناه داد  

ماندم چه شد تعارف و اصرارهایشان ؟

اینجا سر برادر تو شرط بسته اند

غوغا شده میان کماندارهایشان ….

مسلم تو را فریاد میزند …

دارالاماره آخرین مقصد سفیرتوست و آخرین بی

 حرمتیِ حرمت شکنان در حق من …

مسلم ، تنها پریشانِ شهر ، نفسش برید از بی وفایی این کوفیان …

پریشانیم !

نه از برای خودم و نه از ترس جانم ، بلکه در غم گرد و غباری ست

 که کوفه برایت به راه انداخته ….

غمِ وحدتِ این کوفیان ، برای کشتنت ؛ کشت مرا و مچاله کرد قلبم را…

هراسانم ، از رونق گرفتن بازار شمشیرها ، رقابت کماندارها و اینانی که بر دامانشان

 پراست از سنگ ریزه ها …

سر نیزه های کوفه تشنه ی پیکر توست ، عطشِ غارتِ اینان ،

 آنقدری هست که پیرهنت رابر تنشان اندازه کنند !!!

آنقدری هست که برای غارت خلخال و روسری ، 

خرجین ها بخرند و برای اسارت اهل حرمت ، ریسمان ها ببافند …

افسوس که کیسه های زر ، ریخت زهرش را …

افسوس …

منبع:حریـم مکتبــــــ